تلاقى جمع ایمانى حاج احمد و دیگر سرداران زبده اعزامى از غرب با امواج خروشان و زلال دریادلان بسیجى، آن پادگان بى در و پیكر خفته در حاشیه خط آهن اندیمشك را به میقات مقدس سربازان آخرالزمانى سیدالشهداu مبدل نمود. زمین دوكوهه را در یوم اَلَست، با خداى خمینى عهدى بود كه سرانجام با آغوش گشودن به روى پرستوهاى مهاجر آسمان بسیج، در آن آخرین روزهاى بهمن سال 1360 به آن وفا كرد. انفاس قدسى ملائك خاكى‏پوش بسیجى، روحى آسمانى در كالبد پادگان دوكوهه دمید و زمین دوكوهه چنان كرامتى یافت كه سجده‏گاه یاران روح‏اللَّه(ره) شد. پس نه عجب، اگر مى‏دیدى كه این قطعه از خاك خوزستان، سبب متصل ارض و سما گشته است.
جانشین وقت واحد تداركات تیپ 27 مى‏گوید: «... با آمدن نیروها به پادگان دوكوهه، ما باید یك سرى كارهاى ضرورى انجام مى‏دادیم؛ مثلاً دادن لباس به نیروها، حل مسائلى مانند تغذیه و تداركات، تشكیل گردان‏ها و آموزش فشرده و ضربتى آن‏ها، تعیین سلسله مراتب و جدى گرفتن دیسیپلین نظامى و...
فعالیت حاج همت روى گرفتن نیرو و لجستیك و تسلیح تیپ از طریق هماهنگى با سپاه دزفول و پادگان گلف اهواز متمركز شده بود. در شكل‏گیرى و تقسیم‏بندى گردان‏ها، بیشتر خود حاج احمد نقش داشت. البته این مهم را ایشان با كمك حاج محمود شهبازى انجام مى‏دادند. حاج احمد بود كه تعیین مى‏كرد هر گردان باید با چه استعداد نیرویى باشد، كدام كادر باید به كدام گردان برود و امثال ذلك. عمده بار این برنامه‏ریزى‏هاى ظریف و در عین حال از نظر فشار روانى، سنگین، بر دوش حاج احمد بود.»
به صلاحدید حاج احمد، در وهله نخست، تیپ كار خویش را با تشكیل دو گردان آغاز مى‏كند. رزم‏آورى از زمره سابقون تیپ 27 مى‏گوید:
«... فرداى ورود سومین مجموعه بسیجیان اعزامى به دوكوهه، به دستور حاج احمد شروع كردند به تعیین گردان‏ها. یادم هست روى مقوایى نوشتند:
حسین قجه‏اى فرمانده گردان سلمان فارسى‏
رضا چراغى فرمانده گردان حمزه سیدالشهداءu
همین جا بگویم كه رضا و حسین جزو كارآمدترین كادرهاى عملیاتى حاج احمد در جبهه مریوان بودند... آن روز رضا چراغى براى توجیه شناسایى به ارتفاعات «على گره زد» رفته بود كه با انفجار گلوله خمپاره عراقى‏ها تركش خورد و با همان وضعیت، به دوكوهه برگشت. با رسیدن به پادگان، دید اسمش را نوشته‏اند به عنوان فرمانده گردان. از فرط تعجب مدام مى‏خندید. بامزه‏تر، مسأله برخورد حسین قجه‏اى با تعیین او به عنوان فرمانده گردان بود. این دلاور از فرط حجب و حیایى كه داشت، وقتى فهمید فرمانده گردان شده، تا جایى كه مى‏توانست، خودش را در جمع بچه‏ها آفتابى نمى‏كرد. از بس كه خجالتى بود.»
دوكوهه، از همان آغازین روزهاى حیات معنوى خود، به عنوان مأمن رزم‏آوران تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص)، جلوه‏هاى متنوع و گاه متضادى را از سیر و سلوك دوكوهه‏نشینان شاهد بوده است. دوكوهه، همانقدر با اشك و آه و ناله‏هاى عاشقانه «یارب! یارب!» بسیجیان در نیمه‏شب‏هاى مناجات ایشان مألوف بوده است كه با شوخ‏طبعى‏ها، بازى‏گوشى‏ها و مزاح‏هاى معصومانه آنان. بدیهى بود كه حاج احمد نیز در كسوت پرچمدار این دریادلان، با ظرافت‏ها و بازى‏گوشى‏هاى لطیف بچه بسیجى‏هاى دوكوهه سر و كار داشته باشد:
«... راستش، روزهاى اول، ما زیاد مقررات و مسائلى مثل بیدار باش و رفتن به صبحگاه را جدى نمى‏گرفتیم... من كه علاوه بر مسؤولیتم در واحد تداركات تیپ، مقسم صبحانه هم بودم، هر روز بعد از نماز صبح مى‏آمدم دیگ‏ها و كترى‏ها را روى آتش مى‏گذاشتم تا آب جوش بیاید، بعد هم مى‏رفتم تخت مى‏خوابیدم؛ بى‏خیال صبحگاه!... آن روز صبح هم تازه چشمم گرم خواب شده بود كه دیدم رضا دستواره آمد بالاى سرم و گفت: مجتبى، پاشو، حاج احمد دارد مى‏آید!
آقا ما گوش نكردیم... یك دفعه شنیدیم حاجى در اتاق بغلى داد مى‏زند: برپا!
سریع از زیر پتو بیرون زدم، هول هولكى رفتم سروقت كترى‏ها و یك كترى خالى دستم گرفتم با یك لیوان نشستم كنار سینى لیوان‏ها، طورى كه انگار مى‏خواهم چایى بریزم. همین وقت حاج احمد وارد اتاق شد و پرسید: برادر مجتبى! چه كار دارید مى‏كنید؟ گفتم: دارم چایى مى‏ریزم. گفت: خب بریز! كمى مِن و مِن كردم. حاجى گفت: چیه؟ چرا معطلى؟! گفتم: حاج آقا... راستش كترى... كترى چیزه... یعنى... راستش چایى نداره!
حاج احمد با تعجب نگاهى به ما و آن كترى خالى كرد، بعد سریع برگشت و رفت بیرون، سروقت اتاق بغلى. نگو آن جا هم شهید على گچ‏كار تهرانى مسؤول یگان پدافند تیپ، عین ما داشته خواب هفت پادشاه را مى‏دیده كه صداى حاجى را مى‏شنود. این بنده خدا هم مى‏آید مثل ما صحنه‏سازى كند. سریع مى‏رود یك سوزن نخ برمى‏دارد با دو تا انگشتانه خیاطى، یكى توى انگشت سبابه دست راست و یكى هم توى سبابه دست چپش مى‏كند! تا حاجى مى‏آید سریع شروع مى‏كند به دوخت و دوز شلوارش.
حاج احمد مى‏رود جلو و مى‏پرسد: برادر تهرانى، دارى چه كار مى‏كنى؟ مى‏گوید: دارم مى‏دوزم! حاجى مى‏پرسد: چى را مى‏دوزى؟ مى‏گوید: شلوارم را. حاج احمد نگاه مى‏كند، مى‏بیند این بنده خدا هول شده، دارد، دمپاى شلوارش را طورى مى‏دوزد كه اصلاً وقتى پوشید، پایش از دمپاى شلوار بیرون نیاید!
حالا من و آن بنده خدا از هیبت حاجى داشتیم عین بید مى‏لرزیدیم؛ كه ببین حالا چه بلایى مى‏خواهد سر ما بیاورد. دیدیم صورت حاج احمد سرخ شده، دارد لب‏هایش را مى‏گزد. مثل تیر از اتاق بیرون زد! صداى خنده‏اش را توى راهرو مى‏شنیدیم.»
سكه رأفت بى‏حد و حصر حاج احمد نسبت به بسیجیان، روى دیگرى هم داشت كه رزم‏آوران تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) به خوبى با آن آشنا بودند؛ آرى، قاطعیت در اجراى نظم و حفظ انضباط. قاطعیت حاج احمد در این زمینه نیز حد و حصرى نداشت و استثنابردار نبود. همین، خود از جمله عوامل اصلى تحكیم اقتدار ایمانى و رسوخ فرامین ولایى این عبد صالح خداوند بر جان و روح نیروهاى تحت امرش بود.
«... صبح زود، توى آن سرماى استخوان‏سوز هوا، همه نیروها را در زمین صبحگاه دوكوهه به خط كرد و گفت: من این جور مراسم صبحگاه را قبول ندارم! باید یك فكر اساسى بكنیم تا صبحگاه تیپ ما، صبحگاه درست و حسابى بشود!
بعد هم همه نیروهاى مستقر در زمین صبحگاه، از جمله حاج همت و حاج‏محمود شهبازى را شروع كرد به دوانیدن. بچه‏ها یك نیم ساعتى، سه - چهار دور، گردِ زمین درندشت صبحگاه دوكوهه دویدند. یادش بخیر، حسین قجه‏اى، با آن جثه ظریف و كوچكش، همان‏طور كه خیس عرق پابه‏پاى ما مى‏دوید، به بچه‏هایى كه زیر لبى غُر مى‏زدند، مى‏گفت: بچه‏ها، مطیع باشید. به فرمان احمد گوش كنید. آنها هم كه دیدند حسین خودش با چه مشقّتى دارد همراه آنها مى‏دود، دست از غُرغُر كردن برداشتند. همگى خسته و كوفته رسیدیم به یك تكه آب گرفتگى و زمین گل آلود، كنار محوطه زمین صبحگاه. حاج احمد فرمان توقف داد و براى این كه حجت را با همه تمام كرده باشد، بلافاصله دست انداخت زیربغل حسین قجه‏اى و او را روى زمین گل‏آلود خواباند. حسین هم مطیع توى گل و لاى دراز كشید و شروع كرد به سینه‏خیز رفتن. بعد نوبت رسید به رضا دستواره. او كه نمى‏خواست توى گل سینه‏خیز برود، گفت: حاجى، بگذار من توى زمین صبحگاه سینه خیز بروم.
حاج احمد جَلدى رضا را گرفت و به زمین زد و دستواره هم ناچار شد توى گل‏ها سینه‏خیز برود. حاج محمود شهبازى دیگر منتظر نماند، خودش با لبخند روى گِل و لاى دراز كشید و شروع به خیز رفتن. بعد، دیگر نوبت رسید به حاج همت. همه گفتیم خُب، این جا دیگر وضع فرق مى‏كند! این دیگر حاج همت است و لابد حاج احمد حرمت رفیقش را نگه مى‏دارد... دیدیم سریع همت را بلند كرد و به زمین خواباند، پایش را روى شكم او گذاشت و خیلى قاطع گفت: یااللَّه! برو! خلاصه همت را هم توى گل‏ها فرو كرد و او هم سینه‏خیز رفت. دیگر همه حساب كار دست‏مان آمده بود. یك مرتبه دیدیم خود حاج احمد، سریع خیز رفت توى گل و لاى و شروع كرد به سینه‏خیز رفتن. همان جا بود كه فهمیدیم حاج احمد، هم مى‏خواهد نفس خودش را خوار كند، هم با عمل خودش به ما بگوید كه وقتى پاى نظم و انضباط در كار است، مسأله براى احدى تبعیض بردار نیست و حاج احمد و همت و شهبازى و دستواره و... غیره ندارد! همه باید مراعات كنند...
از فرداى آن روز، دیگر همه خوب مى‏دانستیم اگر صبح سر صف نباشیم، باید تا جان در بدن داریم، دور زمین صبحگاه بدویم!».
روز 30 بهمن سال 1360، تمامى بسیجیان اعزامى به دوكوهه، جهت استماع بیانات فرمانده تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص)، به نمازخانه پادگان دوكوهه فراخوانده شدند. یكى از نیروهاى جمعى ادوات واحد تیپ 27 كه در آن سخنرانى حضور داشت، مى‏گوید:
«... حاج احمد چنان سخنرانى جالب و شیوایى انجام داد كه بسیجى‏ها به شدت تحت تأثیر جذبه حرف‏هاى او قرار گرفتند. حاجى در آن سخنرانى پرشور، هیمنه پوشالى تحریم تسلیحاتى ایران توسط آمریكا را عجیب زیر ضربه گرفت و كوبید. او با لبخند به بچه بسیجى‏ها خطاب كرد و گفت: برادران! وقتى ما مستشاران نظامى آمریكا را از ایران اخراج كردیم، آنها فیوز موشك‏هاى فونیكس جنگنده‏هاى «اف - 14» ما را دزدیدند و با خودشان بردند. ما به كورى چشم آنها، توانستیم با یك ترفند ساده، این موشك را دوباره عملیاتى كنیم...
از قرارى كه حاجى مى‏گفت؛ بچه‏هاى جهاد خودكفایى نیروى هوایى ارتش، سكه‏هاى یك قرانى را در محل فیوز این موشك‏ها طورى نصب كرده بودند كه عیناً كار فیوز اصلى را انجام مى‏داد. على اى حال، حاج احمد طى آن سخنرانى، چند بار به این قضیه اشاره كرد و در جمع‏بندى حرف‏هایش گفت: اگر فرض كنیم ما صد فروند از این موشك‏ها داشتیم، با ده تومان وجه رایج خودمان، با صد تا سكه یك ریالى توانستیم دوباره این موشك‏ها را راه بیندازیم. بلى، ما با یك قرانى، آمریكا را به ذلت مى‏كشیم!... بچه بسیجى‏ها از این سبك حرف زدن قرص، بدیع و پرشور حاج‏احمد خیلى كیف مى‏كردند. مدام صلوات و تكبیر مى‏فرستادند. بعد هم حاج احمد فرمانده هر یك از گردان‏ها را به نیروهاى آن گردان معرفى كرد.
اول، از رضا چراغى خواست براى بچه‏هاى گردان حمزه صحبت كند. او هم سخنرانى كوتاه و جالبى كرد. بعد حاج احمد از حسین قجه‏اى خواست بلند شود و براى بچه‏هاى تحت فرمانش در گردان سلمان صحبت كند؛ اما حسین خیلى خجالت مى‏كشید. هر چه كه حاج احمد به او اصرار مى‏كرد بلند شو، براى‏شان چیزى بگو، حسین طفره مى‏رفت...
یادم هست رضا چراغى آنجا با اشاره به جثه ریز نقش رفیق قدیمى خودش، با او مزاح مى‏كرد و مى‏گفت: حسین جان، فرمانده گردان شدن كه ترس ندارد! بنازم قدرت خدا را، هیكل یك دارى؛ جگر یازده - دوازده!».
فرداى آن روز، با توقف قطار مسافربرى تهران - اندیمشك در ایستگاه دوكوهه، گردانى متشكل از نیروهاى كادر سپاه تهران - گردان 9 سپاه - به فرماندهى دانشجوى پیرو خط امام و فاتح قهرمان نبرد بازى دراز، سردار رشید محسن وزوایى، به جمع بسیجیان دوكوهه الحاق یافت.
به دستور حاج احمد، گردان مزبور، تحت امر تیپ 27 محمدرسول اللَّه rقرار گرفت و حاج احمد، نام مبارك صحابى رشید سیدالشهداu جناب حبیب بن مظاهر را براى سومین گردان تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) انتخاب كرد.
همزمان با رسیدگى به امر نظارت بر سازماندهى این تیپ نوبنیاد، حاج احمد حتى براى یك لحظه از چند و چون پیشرفت مراحل شناسایى منطقه‏اى كه قرار بود محل رزم آتى این تیپ در عملیات بزرگ سپاه اسلام باشد، غافل نبود. عناصر اطلاعاتى تیپ 27 كه در خطوط مقدم سرگرم كار شناسایى بودند، به دستور حاج احمد به طور متناوب، فرماندهان گردان‏ها، گروهان‏ها و حتى دسته‏ها را با خود به خط مقدم برده، آنان را از نزدیك، با شرایط و موقعیت منطقه آشنا مى‏كردند.
این تدبیر حاج احمد، خود از مهمترین عوامل توفیق نیروهاى عمل كننده تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) در عملیات فتح‏المبین محسوب مى‏شود. به ویژه از این لحاظ كه تجمع واحدهاى زرهى و مكانیزه سپاه چهارم دشمن در منطقه غرب دزفول فوق‏العاده انبوه و در عین حال تمركز یافته بود. 2 روز پس از خاتمه نبرد فتح‏المبین، حاج احمد طى مصاحبه‏اى مفصل، در پاسخ به این سؤال كه؛ در مورد نیروهاى شناسایى شده دشمن در منطقه مقابل تیپ خودتان توضیح بدهید، گفته است:
«... عرض كنم كه ما به هر جا مراجعه مى‏كردیم، چه دزفول، چه اهواز، تا از رده‏هاى مافوق در مورد تعداد و هویت یگان‏هاى ارتش عراق در منطقه محول شده به تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) كسب اطلاع كنیم، همه جا به ما مى‏گفتند نیروهاى عراقى در این منطقه، كلاً عبارتند از لشكرهاى 1 مكانیزه و 10 زرهى و نه بیشتر.»
بهتر است ببینیم تركیب یگان‏هاى این دو لشكر تابع سپاه چهارم اشغالگران عراقى؛ كه قرار بود تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) به مصاف آنان برود از چه قرار بوده است. مطابق مدارك و مستندات مضبوط در آرشیوهاى جنگ، تركیب واحدهاى مزبور به شرح ذیل مى‏باشد:
1- لشكر 1 مكانیزه سپاه چهارم ارتش عراق؛ شامل تیپ 1 مكانیزه، تیپ 27 مكانیزه، گردان‏هاى تانك «آندلس»، «قرطبه»، «اشبیلیه»، گردان 8 مكانیزه، تیپ 38 زرهى، تیپ 51 زرهى، تیپ 422 پیاده، تیپ 96 پیاده، تیپ 93 پیاده، تیپ 10 نیرو مخصوص و تیپ 421.
2- لشكر 10 زرهى القادسیه عراق؛ شامل: تیپ 42 زرهى، تیپ 24 مكانیزه، تیپ 17 زرهى، و گردان 6 از تیپ 5 سپاه چهارم ارتش بعث.
حضور متراكم چنین حجم انبوهى از یگان‏هاى زبده ارتش عراق؛ خصوصاً لشكر 10 زرهى كه یگان نورچشمى صدام بود، موجب گردید تا حاج احمد خود نیز به صورت ادوارى، در مراحل مختلف عملیات شناسایى حضور فعال داشته باشد.
به گفته یكى از عناصر اطلاعاتى تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص):
«... شناسایى خط اول عراق در ارتفاع 350 شاوریه تا پشت خط دشمن در این منطقه، به طور كامل توسط ما انجام شده بود كه دیدیم حاج احمد آمد و گفت: برویم، ببینیم شما منطقه را تا كجا شناسایى كرده‏اید. همراه ایشان راهى شدیم و تا نقطه‏اى رفتیم. آنجا گفتیم: حاج آقا! ما تا این جا را كاملاً شناسایى كرده‏ایم. سرى تكان داد و چیزى نگفت و با هم به عقب برگشتیم. همان شب به سراغ من آمد و گفت: برادر مرادى! آماده شو برویم جلو. همراه حاجى راه افتادم و بعد، از آخرین نقطه‏اى كه شناسایى كرده بودیم، رد شدیم و همراه ایشان دو كیلومتر جلوتر رفتیم. حاج احمد گفت: حالا كه تا این جا آمدیم، خوب است با موقعیت اینجا هم آشنا بشویم...
حاجى خیلى سر نترسى داشت. در آن شرایط حساس منطقه، ما باید از میان نیروهاى دشمن عبور مى‏كردیم. این‏طور نبود كه به راحتى بتوان در عمق مواضع دشمن تردد كرد؛ اما حاج احمد با همان شجاعت و شهامت خاص خودش آمد جلو و پابه‏پاى ما بچه‏هاى اطلاعات، آن مناطق را شناسایى كرد.»
اكنون زمان دورخیز رزمندگان تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) براى ورود به عرصه مصاف حماسى فتح‏المبین فرا رسیده بود؛ حمله‏اى كه قرار بود از چهار جبهه به مواضع دشمن آغاز شود؛ جبهه نصر، جبهه فتح، جبهه قدس و جبهه فجر. به منظور هدایت عملیات در هر یك از این جبهه‏ها، قرارگاه فرماندهى مستقلى تحت امر قرارگاه مركزى كربلا در نظر گرفته شده بود. مسؤولیت فرماندهى قرارگاه عملیاتى نصر را سردار سلحشور سپاه اسلام حسن باقرى و سرهنگ حسین حسنى سعدى بر عهده داشتند و وظیفه خطیر فرماندهى قرارگاه فرعى نصر 2، شامل محورهاى شاوریه، تپه چشمه و محور بلتا، به حاج احمد متوسّلیان و سرهنگ فرض‏اللَّه شاهین‏راد فرمانده تیپ‏2 لشكر 21 حمزه‏u ارتش واگذار شده بود. براى توصیف منطقه عملیاتى محول شده به تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) در جبهه نصر باید گفت كه اگر بنا به فرض، جبهه شاوریه تا تپه چشمه و ارتفاعات ابوصلیبى خات را بتوان به شكل یك نیم دایره هلالى در منطقه غرب دزفول در نظر گرفت، در مركز این هلال فرضى، تپه‏هاى استراتژیك على گره زد قرار داشتند. این ارتفاعات، محورهاى 350 شاوریه، تپه چشمه و بلندى‏هاى ابوصلیبى خات را به خوبى از حیث دید و تیر دشمن پوشش مى‏دادند.
سپاه چهارم ارتش عراق، تنها بر روى ارتفاعات على گره زد، حدود 180 قبضه توپ با كالیبرهاى مختلف مستقر كرده بود و شهرهاى دزفول و شوش از اوایل جنگ تا به آن زمان، آماج گلوله‏باران ممتد همین حجم متراكم توپ‏هاى دشمن بودند. برنامه‏ریزى عمده حاج احمد براى كار در این جبهه، دست زدن به یك مانور غیر متعارف [دور زدن و نفوذ در عمق مواضع دشمن در جناحین آن‏] بود؛ یعنى اعزام سه گردان از تیپ 27 محمد رسول‏اللَّه‏(ص) به عمق این هلال فرضى و تصرف واحدهاى توپخانه و آتشبار سنگین دشمن بر روى ارتفاعات على‏گره زد. اگر این مانور پیچیده و حساس با موفقیت به اجرا در مى‏آمد، در مرحله بعد و با آغاز یورش سرتاسرى، رزمندگان اسلام بدون مواجه شدن با حجم مهلك و سنگین آتش توپخانه‏اى عراق مى‏توانستند به راحتى خود را به مواضع و استحكامات قواى دشمن در منطقه برسانند. حاج احمد درباره علت اتخاذ چنین تدبیرى گفته است:
«... با توجه به تجربیاتى كه قبلاً به دست آمده بود، ما هیچ موقع قادر نبودیم كه به صورت حمله رو در رو با دشمن بجنگیم. هر موقع كه رو در رو شدیم، تلفات زیاد و سنگینى دادیم و دشمن توانسته بود تهاجم ما را شكست بدهد. روش كار عراق هم از این قرار بود كه مى‏آمد و نیروهاى غیر كیفى خودش را در حجمى محدود، جلو مى‏گذاشت و به اصطلاح در خط مقدم روبروى ما مى‏چید و بعد از آن هم كه ما حمله مى‏كردیم، درگیر مى‏شدیم و آن‏جا خط دشمن را مى‏گرفتیم، عراق با حجم انبوه آتش توپخانه و حملات واحدهاى تانك خودش دست به كار مى‏شد، پشت سر هم به ما پاتك مى‏زد و مواضع ما را داغان مى‏كرد.
به همین دلیل روال حملات خودمان را بر این منوال گذاشتیم كه در این عملیات - فتح‏المبین - ما به اصطلاح از رو به رو با آنها درگیر نشویم. سعى ما بر این بود كه یا از پهلو به آنها بزنیم، یا از پشت.»
هم از این رو بود كه به دستور حاج احمد، محسن وزوایى - فرمانده گردان حبیب - رضا چراغى - فرمانده گردان حمزه - و حسین قجه‏اى - فرمانده گردان سلمان - به اتفاق تنى چند از كادرهاى این سه گردان، شناسایى منطقه على‏گره زد را در دستور كار خویش قرار دادند. مسیر منتهى به ارتفاعات مزبور، در برخى نقاط، فوق‏العاده صعب‏العبور مى‏شد؛ ضمن آن كه مستلزم پیاده‏روى زیادى در عمق مواضع دشمن به مسافت كلى 20 كیلومتر نیز بود. با این همه، وزوایى، قجه‏اى، چراغى و همرزمان قهرمان آنان، تمامى این مشقات را به جان خریده و براى شناسایى منطقه به آن‏جا رفته بودند. آنان 24 ساعت متمادى به همراه حاج احمد در پاى ارتفاعات على گره زد ماندند و وضعیت منطقه و تحركات دشمن را در آن‏جا به دقت زیر نظر گرفتند تا براى شب حمله كاملاً نسبت به هدف توجیه باشند.

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: